پیام اول

قطره با دریا، دریاست، ورنه قطره، قطره و دریا، دریاست. 

من قطره ای ناچیز دور از دریای بیکران شما مردم خونگرم بودم که به شما پیوستم تا سرنوشتمان را در دست بگیریم و از نو بسازیم، اقیانوسی باشیم که با یک موج عظیم ناخالصی را از خود جدا و به زلال وجود واقعی خود برسیم. 

من باید از خود بگذرم تا به شما برسم و ما باید از خود بگذریم تا به خدا برسیم: اِنَّ اللّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّیَ یُغَیِّروا ما بِاَنفُسِهِم. 

بیایید همگی با یاری جستن از خداوند تغییر بنیادی در خود و در جامعه مان ایجاد کنیم، نگرش و تفکراتمان را تغییر دهیم(چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید)، بیایید سدها، قالب ها و تارهایی را که به دور خود ساخته و تنیده ایم، بشکنیم و بدریم تا به بلوغ فکری شایسته ای که سزاوارش هستیم برسیم. 

بیایید از سدهای من، قوم، عشیره، طایفه و ... بگذریم و یکی شویم، یک دل و یک زبان تا بتوانیم حرفی برای گفتن، چیزی برای خواستن و راهی برای برخاستن و رفتن داشته باشیم.